دارم از خجالت آب میشم که نرفته ام در منطقه سیل زدگان کمک.
از جنگ هم که پنجاه روز گذشته بود با همین نوع خجالت رفتم ستاد مشترک امداد و درمان و تقاضا کردم اعزام شوم و
رفتم ایلام.
البته هیچگاه از چتین احساس خجالت راحت نمی شوم.
زله بم هم همین حال را داشتم.
خیلی سخته.
مطمئنم زیر بار این خجالت آب میشم.
بد جوری نگران شون ام.یعنی در چه حال اند؟!؟
چگونه میخوان قد علم کنند؟به این امید هستم انگیزه در آنها قویتر باشه.
با همین دلداری ها خودم را تسکین میدم.
خوش به حال دارندگان کامیون و وانت که داوطلبانه عازم اند.چه احساس خوبی دارند!
درباره این سایت